Άρθρο - Γιάννης Κίντζιος - Αούνγκ Σαν Σου Κι , το τραγούδι για τη σιωπηλή Ελπίδα ( U2, Walk on )

 

Άρθρο, Γιάννης Κίντζιος, Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Περνώντας από διάφορα τουριστικά πρακτορεία - τώρα τελευταία κυρίως - διαβάζω για διάφορους εξωτικούς προορισμούς όπως το Μιανμάρ την πρώην Βιρμανία...χώρα αναπτυσσόμενη με τροπικό κλίμα, μέρος συνάντησης θρησκειών και πολιτισμών, άνθρωποι φιλόξενοι και καθαροί με δικτατορικό όμως πολιτικό καθεστώς..

Εκτός από χιλιάδες παντός μεγέθους παγόδες, που ίσως θυμόμαστε, γιατί η Βιρμανία εκεί μας παραπέμπει ..υπάρχει μια πολιτική μάχη που κρατεί δεκαετίες με πραγματική ηρωϊδα την Αούνγκ Σαν Σούου Κίι, ακτιβίστρια υπέρ της δημοκρατίας, πολιτική αρχηγό κόμματος και πρώην Πρωθυπουργού που δεν της παραδόθηκε η εξουσία από το καθεστώς των στρατιωτικών το 1990 μετά από νίκη της στις εκλογές!Η γυναίκα αυτή είναι σύμβολο ηρωικής αλλά ειρηνικής αντίστασης σε όλο τον κόσμο..αυτό μας θυμίζει την στάση του Γκάντι σε ανάλογα θέματα στις Ινδίες και πιο συγκεκριμένα αυτό που διακύρητε δηλαδή τη μη βία ..Για τον ειρηνικό αγώνα της για την ελευθερία το 1991 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης, όπως επίσης προηγουμένως είχε βραβευθεί με το βραβείο Ράφτο και Ζαχάρωφ για την ελευθερία της σκέψης.

Η σπουδαία αυτή γυναίκα σύμβολο, μετά το πραξικόπημα εναντίον της και την παράνομη αρπαγή της εκλογικής της νίκης το 1991, τον περισσότερο χρόνο της ζωής της τον περνάει στις φυλακές και σε περιορισμό κατ' οίκον.

Είχε όλη την δυνατότητα να ζήσει αλλού ελεύθερη, όπως πχ στην Αγγλία με τον Σύζυγο της αλλά δέχτηκε να μείνει φυλακισμένη και να αγωνιστεί για τον λαό της, για την ελευθερία. Θυσίασε όλη της την προσωπική ζωή και την ζώη της ουσιαστικά για το συνολικό καλό.

Η γυναίκα αυτή δεν παρέλαβε το βραβείο Νόμπελ διότι εάν έφευγε από την Βιρμανία δεν θα μπορούσε να επιστρέψει ποτέ..Το πιο τραγικό της υπόθεσης είναι ότι έζησε το δράμα της ταλαιπωρίας του συζύγου της από την επάρατη νόσο, φυλακισμένη και περιορισμένη από το απάνθρωπο πολιτικό καθεστώς της χώρας της.

Το 2002 αποφυλακίστηκε μέχρι να συλληφθεί πάλι ένα χρόνο μετά και να φυλακιστεί λόγω κάποιων συμπλοκών των οπαδών της με την αστυνομία. Σήμερα όσο ξέρω είναι περιορισμένη ασφυκτικά στο σπίτι της..από ένα καθεστώς που περιμένει την ώρα και την στιγμή που θα την συντρίψει εντελώς!

Το «σιωπηλό σύμβολο ελπίδας» είμαι σίγουρος πως θα κυβερνήσει σύντομα το ταλαιπωρημένο Μιανμάρ, αυτήν την πονεμένη χώρα με δικαιοσύνη, δημοκρατία και σεβασμό στον πολίτη άνθρωπο. Η φλόγα στις ψυχές του φτωχού λαού της Μιανμάρ παραμένει ζωντανή!

Γι' αυτήν ακριβώς την ακτιβίστρια γράφτηκε το τραγούδι Walk on των U2 που βρίσκεται στον βραβευμένο με Γκράμι δίσκο "All that you can't leave behind" (2000).

Και όπως λέει ένας στίχος του τραγουδιού..

"The only baggage you can bring

is all that you can't leave behind"