Άρθρο - Γιάννη Κίντζιου : Ronnie James Dio - Catch The Rainbow

 

Άρθρο Γιάννη Κίντζιου , 18 Μαϊου 2010

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι καλό να γυρνάς πίσω σε διαφορετικές περιόδους της ζωής σου, σε κόσμους που δεν σχετίζονται και απέχουν πολύ από την καθημερινότητά μας σήμερα. Κόσμοι που ίσως συγκρούονται νοητικά, ιδεολογικά ακόμα και ηθικά μεταξύ τους μια και η τεχνολογική ανάπτυξη ξεπέρασε κατά πολύ την πραγματική μας δυνατότητα να παράγουμε έργα, πολιτισμό, τέχνη, ιδεολογίες. Μήπως αυτή η εξέλιξη των μέσων μας αποτρέπει να δημιουργούμε χωρίς τετριμμένα, να εκφράζουμε συναισθήματα, να μπορούμε να συμμετέχουμε ενεργά στα γεγονότα που μας αφορούν ή και να ονειρευόμαστε ακόμα ;

Όλα τα παραπάνω εκφράζονταν σε κάποιο βαθμό κατά την λαμπρή περίοδο των 80's και 90's και ίσως εκφράζονται και σήμερα μέσω ανθρώπων που εργάζονται και δημιουργούν ξεφεύγοντας από την "ασφάλεια" που εξασφαλίζει το κανονικό και το τετριμμένο, ρισκάροντας να χαρακτηριστούν βλάσφημοι ή ακόμα και ψυχοπαθείς. Αυτοί όμως οι άνθρωποι επιτυγχάνουν μέσω μιας επανάστασης εσωτερικής - πρωτίστως - να αγγίξουν τις κορυφές των συναισθημάτων, της δημιουργίας και γιατί όχι της αγάπης. Ο δρόμος της δημιουργίας φαντάζει σαν απαράμιλλο ταξίδι που καπετάνιος είναι ο έρωτας με ότι αυτό συνεπάγεται ως προς την επικινδυνότητα της διαδρομής και το αποτέλεσμα...

Σήμερα λοιπόν έμαθα το νέο για τον Ronnie James Dio, ο δημιουργικός και "δυνατός" αυτός μύστης του φανταστικού μας άφησε...άφησε το πηδάλιο για να συνεχίσουμε το ταξίδι εμείς, σίγουρα όχι από το σημείο που άρχισε αλλά από τα δύσβατα πελάγη που η Σκύλα και η Χάρυβδη δεν θα επιτρέψουν στον εαυτό τους το παραμικρό λάθος ώστε να ξεφύγουμε από τα απόνερά τους....

Οι παραπάνω σκέψεις ήρθαν αυθόρμητα, απροσδόκητα και η μνήμη μου ξύπνησε διάφορους ήχους και εικόνες από τον κύριο αυτό που θεωρείται ότι έχει τη πιο θρυλική μεταλλική φωνή της ροκ..

Δεν θυμάμαι ακριβώς εάν ήταν η περίοδος του '90 ή λίγο αργότερα, μεγαλωμένοι στην Καλλιθέα σίγουρα θα κάναμε αμέτρητα χιλιόμετρα για να ακούσουμε ή να δούμε καλλιτέχνες, να ανακαλύψουμε έναν ιδιαίτερο δίσκο, να συζητήσουμε, να διαφωνήσουμε για τα μηνύματα αλλά και να ανταλλάξουμε σκέψεις για τον "προορισμό" των τραγουδιών...

Στο μυαλό μου παρέμεινε η έκπληξη της ανακάλυψης των ELF μέσω του ομώνυμου άλμπουμ τους ELF αλλά και των μετέπειτα άλμπουμ Carolina County Ball & Trying To Burn The Sun!

Αν και είχαμε μέσα μας έντονα τα ακούσματα των Black Sabbath , των Judas Priest και των Iron Maiden δεν είχαμε υποψιαστεί ότι αυτή η φοβερή μικρόσωμη φιγούρα με την φωνή που σφυρηλατούσε το ατσάλι πιο γερά και από τις πιο βαριές πρέσες και σφυριά θα ήταν ο τραγουδιστής που είχε δώσει βήμα και λόγο συνέχειας στους ημι-διαλυμένους Deep Purple κλέβοντας των ιδρυτή τους Riche Blackmore και δημιουργώντας τους Rainbow!

Ο δύστροπος Blackmore, ιδρυτής των Purple ακούγοντας τους ELF,συγκρότημα που άνοιγε τις συναυλίες τους, αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στους Rainbow λόγω της ιδανικής ροκ φωνής και σκηνικής παρουσίας του Dio…

Ο Ronnie James Dio συν-δημιούργησε με τον Blackmore - εκτός των άλλων - το θρυλικό ομώνυμο άλμπουμ "Ritchie Blackmore's Rainbow 1975", το εξαιρετικό Rising και το μνημειώδες ροκ εν ρολ δίσκο Long live Rock 'N' Roll!

Η φιλία του Ronnie James Dio με τον Tony Iommi των Black Sabbath και η χαρισματικότητά του να συνθέτει επικά ροκ κομμάτια δημιούργησαν, μετά την μακρά περίοδο παρακμής των Black Sabbath, μια νέα ίσως πιο μελωδική και metal μορφή του συγκροτήματος που παρέμεινε έως και σήμερα το βασικό σχήμα με τραγουδιστή και συνθέτη τον ίδιο!

Ο δίσκος Heaven and Hell παραμένει ίσως ο κορυφαίος μέταλ δίσκος όλων των εποχών με συνθέσεις όπως το υπέροχο Children Of The Sea, ακολουθεί το Mob Rules, το Dehumanizer και μια σειρά από επιτυχημένα live lp.

Αυτό που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση για την πορεία του καλλιτέχνη είναι ότι ενώ είχε τεράστια επιτυχία με τα μεγαλύτερα rock σχήματα της εποχής , οι προσωπικοί του δίσκοι είναι ακόμα πιο δυνατοί και εμπορικοί που ίσως ξεπερνούν σε λυρισμό, συναίσθημα και ήχο ακόμα και αυτούς με τους ELF,Sabbath και Rainbow..

Αναφέρω ενδεικτικά το Holy Diver , το The Last in Line και το Dream Evil, άλμπουμς που θα ακούγονται με την ίδια διάθεση για πολλά χρόνια ακόμα επηρεάζοντας νέους μουσικούς όπως άλλωστε επηρέασαν συγκροτήματα σαν τους Metallica, τους Megadeath, τους Savatage και πολλούς άλλους!

Η αναφορά σε σημεία της σταδιοδρομίας του Ronnie δεν μεταφέρει σε καμία περίπτωση το εύρος και δύναμη της αύρας και των συναισθημάτων που μετέδιδε πάνω στην σκηνή. Η φωνή του όσο και η ερμηνεία του θεωρούνται μοναδικές σε βάθος, ποίηση, μελωδία ενισχύοντας το ροκ βάθος με ακατέργαστο ατσάλι , την αφήγηση μιας ιστορίας με την μαγεία ενός παραμυθιού, το απροσδόκητο του έρωτα με την μάχη για το ανώτερο...

Δεν πρόκειται να σβήσουν από τα αυτιά μου οι ήχοι που συνόδευαν τα εφηβικά μου χρόνια σε διάφορες στιγμές ιδιαίτερης ομορφιάς, αισθητικής και συναισθήματος όπως την εποχή που για καλή μου τύχη πρόλαβα την Τιθόρα στην Σαντορίνη , στην πρώτη της θέση στα Καλντέρα στην Σπηλιά..την περίοδο που το νησί είχε μια αίσθηση που την αποκόμιζε κανείς μέσα από τα ωραία ροκ καφέ,τον ήλιο , την αγριάδα του τοπίου από το ηφαίστειο με ιδανικό soundtrack τους Rainbow...

Το Temple of the king ακόμα φέρνει στον νου αυτές τις εικόνες ενώ το Catch the Rainbow επαναφέρει στην μνήμη ίσως ακόμα πιο ιδιαίτερες και προσωπικές στιγμές που δύσκολα ζει κάποιος χωρίς την αύρα και την διάθεση που σου δίνουν απλόχερα η άγρια ομορφιά της φύσης, η ποίηση και ο λυρισμός ενός φωτισμένου εραστή και καλλιτέχνη όπως ο Ronnie James Dio..

Για να ταξιδεύεις σε τέτοιους κόσμους συναισθημάτων και επιθυμίας πρέπει να περάσεις μέσα από ατσάλι, το μέταλλο που σημαδεύει με φωτιά ότι αξίζει να παραμένει ζωντανό στο μυαλό και στην ψυχή μας...