Άρθρο - Γιάννης Κίντζιος : Ρεμπέτικο το ροκ το Ελληνικό - Γιώργος Μπάτης

 

Άρθρο Γιάννης Κίντζιος, 15 Φεβρουαρίου , 2008

Αγαπητοί φίλοι η συμβολή του ρεμπέτικου τραγουδιού στην ελληνική κοινωνία και κατά επέκταση στον ελληνικό πολιτισμό ήταν κάτι παραπάνω από σημαντική.

Το ρεμπέτικο αυτό το βαθύτατα λαϊκό ρεύμα δημιούργησε τις βάσεις και τις προϋποθέσεις για την μετέπειτα πολιτιστική Αναγέννηση των δεκαετιών του '50 και του '60.

Όλοι μας έχουμε βαρεθεί τα αφιερώματα στους ίδιους και στους ίδιους 'Αγίους΄' του ελληνικού τραγουδιού ξεκινάω λοιπόν μια προσπάθεια προβολής και παρουσίασης μερικών λιγότερο εώς παντελώς αγνώστων αλλά σημαντικότατων καλλιτεχνών αυτής της περιόδου οι οποίοι υπήρξαν πολύ σημαντικότεροι από άλλους stars...

O Γεώργιος Μπάτης ή Τσωρός υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους μάγκες και ρεμπέτες του Πειραιά.Γεννημένος στα Μέθανα το 1886 και χωρίς να έχει κανένα οικογενειακό ερέθισμα από μικρός ασχολήθηκε με την μουσική και κυρίως το μπουζούκι. Θεωρείται από τους πρώτους που επέβαλαν το μπουζούκι και στο μουσικό στερέωμα είναι γνωστές οι δηλώσεις του Μάρκου που τον αναφέρει ως Δάσκαλο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 20 άνοιξε το χοροδιδασκαλείο 'Κάρμεν' ενώ το 1931 ανοίγει στα Λεμονάδικα του Πειραιά τον καφενέ Ζώρζ Μπατέ που έμεινε στην ιστορία ως το λίκνο του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού.

Όμως η τεράστια συμβολή του που έμελε να αλλάξει πραγματικά την πολιτιστική μας ιστορία ήταν το 1932 όταν με δική του παρότρυνση και θέληση δημιούργησε το σημαντικότερο λαϊκό συγκρότημα στην ελληνική μουσική ιστορία, την Αθάνατη Τετράδα του Πειραία(Μπάτης,Μάρκος,Παγιουμτζής,Δελίας).

Οι εμφανίσεις της Τετράδας σταμάτησαν κάπου το 1937 ενώ το ίδιο έτος του κλείνουν και τον καφενέ στα Λεμονάδικα και ανοίγει 'άλλο στο Γιουσουρούμ όπου εκεί συνέχιζε να παραδίδει μαθήματα μπουζουκιού.

Ο Μπάτης σταμάτησε να γράφει τραγούδια την εποχή της λογοκρισίας του Μεταξά όμως οι νεότεροι της Τετράδας συνέχισαν και αργότερα με λαμπρά βέβαια αποτελέσματα.

Επιτυχίες του Μπάτη τραγουδιούνται ακόμη και σήμερα όπως για π.χ ο μπουφετζής, οι σφουγγαράδες, γυφτοπούλα στο χαμάμ, Μπάτης, ο δερβίσης κλπ.

Πέθανε το 1967 πάμπτωχος και ξεχασμένος παρέα με το μικρό του μπαγλαμαδάκι.

Αξίζει να αναφερθώ στην σπανιότατη φωτογραφία που σας παραθέτω που απεικονίζει τον Μπάτη κάπου στις στα τέλη της δεκαετίας του 20 να διαβαίνει την είσοδο κελίου στο Γεντί Κουλέ μάλλον καταδικασμένος για κουτσαβακισμό.....

Ο Μπάτης η χαρακτηριστικότατη αυτή φιγούρα ντυμένος πάντα στην πένα με το κλασσικό στυλ του παλιόμαγκα με μαύρο κουστούμι, άσπρο πουκάμισο,παπιγιόν,σκληρό καπέλο κρατούσε μπαστουνάκια ενώ φορούσε στιβάλια μυτερά και ψηλοτάκουνα κλασσικά παπούτσια των κουτσαβάκιδων συνέβαλε τα μέγιστα στην μετέπειτα πορεία και εξέλιξη του ελληνικού τραγουδιού και δικαιούται μια θέση δίπλα στους πραγματικά μεγάλους καλλιτέχνες μας.

Έπεται συνέχεια γιατί αξίζουν τον κόπο......και τον θαυμασμό μας!