Άρθρο - Γιάννης Κίντζιος : Led Zeppelin - Jeff Beck , You Shook Me

Άρθρο, Γιάννης Κίντζιος, Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010
 Μένοντας προχθές λίγο πιο αργά στο γραφείο, ώρες που έχει φύγει ο περισσότερος κόσμος, ώρες που επιτρέπουν το κάτι παραπάνω στην δημιουργία , την έμπνευση ή και διάθεση, έχω αφήσει τις αισθήσεις να διαχέονται στον χώρο χωρίς να ανιχνεύουν κάτι συγκεκριμένο...ώσπου κάπου δεξιά και μπροστά αντιλαμβάνομαι ήχους, προφανώς από κάποιο pc μια και η ορατότητα στον χώρο είναι περιορισμένη.

Ο ήχος είναι ηλεκτρικός με blues ύφος, slide κιθάρα και echo παραμόρφωση...βαρύς. Την επόμενη στιγμή γέρνω λίγο πίσω προς την καρέκλα, ενώ ακούω μια γνώριμη φωνή με ιδιαίτερη βραχνάδα, χροιά και ένταση να τραγουδά:

"You know, you shook me, you shook me all night long

You know, you shook me, baby, you shook me all night long..."

Ποτέ δεν ήθελα να προσποιηθώ ότι γεννήθηκα ακούγοντας ή μεγαλώνοντας με αυτόν τον ήχο, τον ήχο που πηγάζει από τις νότιες παρυφές του Μισισιπή κάπου στο Μέμφις ή ότι μεγάλωσα ακούγοντας τα μπλούζ του Σικάγο..καμία σχέση. Μάλιστα μεγαλώνοντας στην Καλλιθέα τέλος της δεκαετίας του '80 είχα πολύ διαφορετικά ακούσματα και τάσεις που ίσως εξέφραζαν πολύ περισσότερο την διάθεση και τα ιδανικά της γενιάς μου. Εποχή του new wave , dark metal ,thrash metal, του post punk αλλά όμως και του δυνατού ηλεκτρικού ροκ και μεταλ..

Στο σημείο όμως αυτό θα ήθελα να αναφερθώ στην μοναδικότητα κάποιων συγκροτημάτων, συγκροτήματα που δημιούργησαν γέφυρες, συνδέσεις με το παρελθόν αλλά και το μέλλον, συγκροτήματα που πατώντας σε "καθαρές" και γερές μουσικές βάσεις, συνέβαλαν στην διατήρηση και διάδοση μουσικών ρευμάτων, στην διάδοση των θρύλων, την ιστορία μουσικών και κοινωνικών κινημάτων..Συγκροτήματα που έβαλαν πολλά λιθάρια και έμπνευση σε αυτό που λέμε ροκ μουσική, ροκ - μπλουζ μουσική ή όπως αλλιώς θέλετε..

Το τραγούδι που ακουγόταν από το pc της συναδέλφου (που με εξέπληξε ευχάριστα..) το "You Shook me" το πρωτοάκουσα από τους Led Zeppelin μέσα από το πρώτο τους άλμπουμ "Led Zeppelin" (1969)..είναι μια πολύ αισθαντική, απαράμιλλης συναισθηματικής φόρτισης διασκευή παλαιότερου blues τραγουδιού που η μουσική του γράφτηκε από τον "πολύ" Willie Dixon και τον J. B. Lenoir, τρουγουδήθηκε πρώτα από τον Muddy Waters το 1962 και πρωτο-κυκλοφόρησε από τον Jeff Beck στο αλμπουμ Truth (1968)..

Είναι πολύ γνωστή η διαμάχη των δύο blues men φίλων, Jimmy Page και του Beck που είχαν κοινό παρελθόν στους Yardbirds..Ο Beck ισχυρίζεται ότι ο Page του έκλεψε την ιδέα της διασκευής αλλά εγώ δίνω την εξήγηση ότι οι δύο αυτοί σπουδαίοι μουσικοί, όντας φίλοι, μεγάλωσαν με τα ίδια ακούσματα και επιρροές, αγάπησαν τα blues και είναι πολύ λογικό να αισθάνθηκαν την ανάγκη να εκφραστούν μέσω των ίδιων ήχων, ακουσμάτων και επιρροών..

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που γράφω αυτό το κείμενο για το συγκεκριμένο τραγούδι..είναι τραγούδι που θα το έχω για πάντα μέσα μου και θα με συντροφεύει σε ανύποπτες στιγμές. Κλείνοντας τα μάτια, η μουσική ηλεκτρίζει ακαριαία την σκέψη μου με εικόνες που έρχονται απρόσκλητα, χωρίς καθυστέρηση..εικόνες από μια κακιά βραδιά σε αγαπημένο μέρος που παραθέριζα με παιδικούς φίλους. Ακούγοντας τότε  αυτό το τραγούδι και κοιτάζοντας προς την μεριά μιας υπερυψωμένης πλατείας αντικρίσαμε μια νεαρή τουρίστρια να φεύγει προς τα κάτω, να πέφτει στο κενό, ουσιαστικά είδαμε κάτι σαν ρούχο να φεύγει προς το κενό και το πέτρινο οδόστρωμα. Δεν το αντιλήφθηκε κανείς άλλος για κάποιον περίεργο λόγο (μου έχει μένει αυτή η απορία..)..βρεθήκαμε λοιπόν πρώτοι και άμεσα βέβαια δίπλα της..δεν μάθαμε όμως ποτέ τι έγινε μετά την μετάβασή της εσπευσμένα  στην Αθήνα..

"You know, you shook me, you shook me all night long

You know, you shook me, baby, you shook me all night long..."